Зміцер Дзядзенка
Я жыў сабе як жыў, бяды не ведаў —
Дбаў пра даляры, кошты на бензін…
Ды трапіў нечакана ў дармаеды!
І высветлілася — не я адзін.
Сказалі мне: «Жыццё ідзе не гладка,
А ты — нібыта здраднік на вайне».
Сказалі, што я не сплаціў падаткі —
Міністры галадаюць праз мяне.
Мяне складана збіць мастацкім свістам,
Я не паддамся лёгка на падман:
Гляджу тэленавіны — там міністры.
Аж шчокі не змяшчаюцца ў экран:
Зусім апухлі без маіх падаткаў,
Забыліся, калі ў іх быў абед…
І я сябе адчуў істотай гадкай.
Не пухну? Сто адсоткаў — дармаед!