Падобна аўтарская песня стала прапісалася ў Hippie House.
І гэта добра. Дрэнна іншае: той кабак, які вітаецца вялікім добрым чалавекам Максам і квітнее ў Hippie House на сейшэнах, можа лёгка пагубіць добрую справу. І гэта дрэнна. Мухіну, нягледзячы ні на што, сапсаваць гучанне апаратуры так і не ўдалося. І гэта добра.
Аднак вернемся да аўтарскай песні, бо цяперашні рок-н-рол яўна ў крызісе: каманды малаадрозныя адна ад адной як знешне, гэтак і сваёй музыкай, спяваюць абы што і абы як. Канкрэтны прыклад: прыязджаў неяк надоечы магілеўскі рок-гурт “Сердце дурака”. Так сабе каманда, пасрэдная з якога боку ні паглядзі. Такіх рок-каманд цяпер дзясяткі, калі не сотні. Цяпер прыехаў яе вакаліст Цімафей Яравікоў (гурт, кажуць, ужо распаўся), так бы мовіць, самастойна, як выканаўца аўтарскай песні. І во што я вам скажу: Ціма сам па сабе не проста больш якасны і больш цікавы, а на ўзровень вышэй і на рубель даражэй, чым тое “Сердце дурака”. Тут ёсць што слухаць. Ён выдатна валодае гітарай, чаго не скажаш пра многіх выканаўцаў беларускай аўтарскай песні – Мельнікаў, напрыклад, за столькі гадоў так і не навучыўся як след граць на гэтым галоўным для яго інструменце.
Але Яравікоў цікавы і як паэт. І не столькі з-за свайго “ненарматыву”, які ўжо даўно стаў нарматывам для расійскай аўтарскай песні і наогул літаратуры. Ягоныя вобразы імпульсіўныя, нервовыя, з рваным рытмам гітары: Встань и иди – было сказано мне. / Может я перепутал, но я встал и пошел. Ягоныя тэмы круцяцца вакол сябе і сваіх адчуванняў: Я тоже скучаю, / Но все же я возвращаюсь. / Ты, как вначале, заваришь мне чаю. Ягоныя метафары трапныя і афарыстычныя: Поцелуями – это когда касаются души… Воля вольная, да что-то тянет домой… И раз пошла такая пьянка, / — Бей последний “Ebanez” (гэта такая вядомая марка гітары). Калі ж ягоны позірк скіроўваецца ў свет, які яго атачае, то цэпкае вока
Яравікова-паэта часам і там заўважае цікавыя не толькі аднаму яму рэчы: Просто нам чудеса не нравятся, / Оттого их у нас и не бывает. Аднак з-за нервовасці і “рванасці” вобразаў цяжка засяродзіць увагу на нейкай канкрэтнай і важнай рэчы: Есть вопросы, только нет ответов… Есть мигрень, значит пофигу мороз, / Пофигу мигрень. Музыка такая ж нервовая, няроўная, насычаная сінкопамі, надта эмацыйная: Боль на любом языке – это крик, / Государственная граница – внутри. Хаця трапляецца часам і нешта больш спакойнае, прыцэльнае, хаця і не менш філасафічнае: Так из ощущения первостраха / Рождается ощущение первозла. / Так еще не ведая первоправды / К небу устремляется первоцвет. Вось песня ў рытме рэгей (затое гэта сапраўдны рэгей, а не падробка пад рэгей) “Здесь на Ямайке”, нават з сацыяльным падтэкстам: Здесь на Ямайке, здесь серые лица, / Зато есть повод ужраться… / Пусть заткнутся, и за нас не решают. Мне зразумела адно: Цімафей Яравікоў – сур’ёзны аўтар, з якім можна мець справу “пракатчыку” практычна любога ўзроўню. Шкада, але не ў нас на Беларусі.
Павел Пікоўскі абсалютна непадобны на Яравікова. Ён з Ніжняга Ноўгарада, хаця, кажуць, цяпер збольшага жыве ў Піцеры. Ягоныя песні больш спакойныя, нават лірычныя, філасофскія сентэнцыі больш ураўнаважаныя: Жизнь – это лишь вокзал, / А смерть – это перрон, / Радость моя, очнись, / Жизнь – это только сон... Какая глупая жизнь – / Стоит стакан на столе, / Я очень сильно устал, / Устал ходить по земле. / Радость моя, не плачь, / Слёзы свои утри. У яго можна нават прасачыць запеў і прыпеў, чаго практычна няма ў Яравікова: Человек в человеке остается навеки, / И в друг друга впадают реки.
У яго песнях навалам гумару, чаго таксама амаль няма ў Яравікова: В нашем городе – митинг, / Толпа штурмует дворец. / Зову тебя я в толпу, / И получаю «в торец». У гэтым плане асабліва ўсім спадабалася песня “Мудак”: Любить – это непросто, / Когда ты – последний мудак. / Любить – это непросто, / Особенно среди мудачья. / Папа, женщины будут влюбляться / Преимущественно в мудаков. Ягоныя афарызмы мне падаліся “больш афарыстычнымі”, чым у Яравікова: Вера в легенду лучше, чем ненависть, / Закономерная ненависть лучше легенды любви… Двое нужны для разговора, / Двое нужны для поцелуя, / Для любви всё те же двое нужны… У каждого в любви своя измена, / И правда у каждого тоже своя. “Сацыяльшчына” яму таксама не чужая, яна ў яго можа толькі некалькі больш праманакіраваная: Иди, куда скажут, / делай то, что захочет, / Меняй свободу на платье, / А я так не хочу.
Слухаючы гэтых двух выканаўцаў міжвольна раз за разам лавіў сябе на адной і той жа навязлівай думцы: наколькі яны (ды тая ж Леона, што была ў нас не так даўно), наколькі яны вышэй ва ўсім – эмоцыях, валоданні гітарай, паэтычнай вобразнасцю слова – вышэй нашых шалкевічаў, мельнікавых, не гаворачы ўжо пра іншых розных камоцкіх, што ставяць сябе тут гэткімі “валадарамі думак” і “майстрамі слова”. На жаль, гэта так.
К. ЮРСКІ-МЕЗАЗОЙСКІ